Nešto lično: Miha ne može da umre

U petak je svijetom odjeknula vijest o smrti legendarnog fudbalera Siniše Mihajlovića…

Čovjeka koji je obilježio djetinjstvo jedne generacije, sportiste koji se tokom svoje karijere bezbroj puta upisao na li listu besmrtnih, poput Maradone i drugih fudbalskih šarmera planete.

Priznajte, mnogi su u prvom trenutku pomislili da je vijest iz Italije laž i da Miha ne može da umre.

Istinski zaljubljenici u sport, čekali su da talijanski mediji, klub Bolonja, Sinišina porodica ili bilo ko demantuje strašnu vijest iz Rima. Jer Miha je besmrtan. On je idol djetinjstva, sporta, generacija. Miha je fighter, koji nikad ne gubi.

Nažalost, stigla je samo potvrda da italijanski mediji ovoga puta nisu omanuli.

E sada, nešto sasvim lično.

Autor ovih redova je navijač Crvene zvezde, koji je kao desetogodišnjak prvi put zakoračio na tribine beogradske Marakane, a danas stadiona Rajko Mitić, 24. aprila 1991. godine.

Te srijede Zvezda je odigrala jednu od najvećih utakmicu u svojoj istoriji, antologijsku, sa Bajernom iz Minhena, poslije koje je otišla u finale tadašnjeg Kupa evropskih šampiona.

Za dječaka, koji je tek upoznavao svijet ta aprilska noć ostaće upamćena po mnogo čemu… Nestvarnom huku sa tribina, Efenbergovoj stativi, polomljenim golovima, grumenju trave i masi ljudi na terenu.

Fascinirani dječak iz malog mjesta sa obala Save tada je, držeći strica za ruku, gledao ljude koji kao ni on nisu vjerovali u ono što se desilo na terenu najvećeg jugoslovenskog sportskog hrama.

Jedan od navijača, na čijoj crvenoj majici je pisalo Delije – Vukovar - Borovo naselje, koji je tokom meča stajao na svega par metara od desetogodišnjaka, uporno je ponavaljao “Hvala ti Miha! Ti si besmrtan, hvala ti Miha!”. Autor ovih redova tada nije znao šta je Borovo naselje, ni riječ besmrtnost, ali su mu riječi čovjeka u pomenutoj majici decenijama odzvanjale glavom, baš kao što sada medijima odzvanja vijest o smrt Siniše Mihajlovića. Defanzivca koji je bio golgeter. Šmekera koji je sve utakmice, ali i svoj život “odigrao” bez kalkulacija.

No, vratimo se toj nestvarnoj aprilskoj noći iz devedestih godina prošlog vijeka, kada se “Nebo otvorilo, a stadion eksplodir’o”. Prije “eksplozije” bilo je “Mihajlović u sredinu...”. Od tada, pa sve do 2022. Miha je uvijek gađao prvo u sredinu, kako to rade besmrtni fudbalski šarmeri, koji i kada odu ne mogu da umru.