UNA vremeplov: Fudbalska samba u koloru

Mundijal održan u Meksiku 1970. godine bio je po mnogo čemu specifičan, a ponajviše po povratku napadačkom fudbalu.

Nakon nekoliko smotri na kojima se igralo prljavo, "ispod struka", Brazilci su zaplesali sambu, otišli do kraja i postali prva nacija sa tri trofeja, na prvom turniru sa TV signalom u boji.

Na putu do zlata su Pele, koji je odustao od reprezentativne penzije, i društvo prepravili istorijske knjige postavivši mnoge rekorde.

Karioke su dobile svih šest mečeva na prvenstvu. Prethodno su slavili i u svim utakmicama kvalifikacija. Zatim, tokom takmičenja su porazili dvostruke prvake Urugvajce i Italijane, te aktuelne šampione Engleze čime su postali prvi tim koji je na putu do slave uzeo mjeru šampionima Evrope, Južne Amerike i svijeta.

Pele je ušao u anale kao prvi igrač sa tri zlatna odličja. Žairzinjo je postao prvi fudbaler koji je davao golove u svakom meču Mundijala. Selektor Mario Zagalo se upisao u besmrtnike kao prvi čovjek koji je planetu pokorio i kao igrač i kao trener...

Kada na sve to dodamo podatak da su Brazilci uistinu plesali na terenu čuvene "Azteke", igrali na gol više, lepršavo, odvažno... onda je jasno zašto mnogi smatraju da je ova generacija najbolja u istoriji svjetskih šampionata.

Ni Italijani u finalu (4:1), ni Urugvajci prije toga (3:1), nisu imali nikakve šanse za podvig. Bronza je pripala Nijemcima koji su bili bolji od Urusa (1:0), nakon što su prethodno izgubili od Azura (3:4) u tzv Utakmici vijeka, ludoj fudbalskoj bici u kojoj je pet od sedam golova palo u produžecima.

Vrijedi dodati da je El Salvador debitovao na najvećoj smotri fudbala, nakon što je u baražu eliminisao Honduras. Duel ljutih rivala doveo je do Fudbalskog rata u julu 1969. Konflikt je trajao četiri dana, odnosno okruglo 100 sati.

Po prvi put na SP su nastupili Izrael (i za sada jedini), te Maroko, dok Argentina prvi i jedini put nije uspjela da prođe kvalifikacije.

Smotra u Meksiku ostala je upamćena i po prvom Paninijevom albumu sa samoljepljivim sličicama koji je decenijama kasnije izazivao i još izaziva kolekcionarsku maniju.

Takođe, sudije su od ovog prvenstva dobile mogućnost da igrače kažnjavaju žutim i crvenim kartonima. No, kako se igrali tečno i bez grubosti, nijedan fudbaler nije isključen.

Meksički turnir bio je revolucionaran i po tome što je pred premijernu bitku domaćina i SSSR-a u vazduh pušteno 50.000 raznobojnih balona. Od tada svaki šampionat počinje svečanom ceremonijom otvaranja.

Jugoslavija nije uspjela da se kvalifikuje na drugu smotru u nizu. Plavi, vicešampioni Evrope, bili su favoriti u grupi sa Belgijom, Španijom i Finskom, međutim, kobni su bili remi i poraz protiv Crvene furije, koji su Crvene đavole pogurali ka vizi za Meksiko.

Selektor Rajko Mitić tokom kvalifikacija je dosta mijenjao, bilo je tu i igrača kojima je falilo iskustva, što je, između ostalog, rezultiralo neuspjehom. Najbolji strijelac bio je Dragan Džajić sa četiri gola, dok su Slaven Zambata i Vahidin Musemić postigli po tri pogotka. Standardni su bili i Dragan Holcer, Ivica Osim, Rudolf Belin, Jovan Aćimović i Ilija Petković.

Top 10 u Meksiku: Brazil, Italija, Zapadna Njemačka, Urugvaj, Sovjetski Savez, Meksiko, Peru, Engleska, Švedska, Belgija / Rumunija.