UNA vremeplov: Brazilska sreća sa "kreča" i tragični Eskobar

Svjetsko prvenstvo 1994. godine u Sjedinjenim Američkim Državama bilo je specifično iz više aspekata.

Pa ipak, glavna dva su rekordna, četvrta titula Brazilaca i tragedija u kojoj je u kolumbijski fudbaler Andres Eskobar ubijen u otadžbini jer je na 15. Mundijalu postigao autogol.

Titula nekih novih Karioka bila je melem na rane brazilske nacije. Samo nekoliko sedmica pred start smotre sportski heroj Airton Sena izgubio je život u Imoli, na trci Formule 1 za veliku nagradu San Marina.

Zemlja je bila zavijena u crno, proglašena je trodnevna žalost, tuga se osjećala u vazduhu, skepsa takođe, pogotovo nakon ne baš sjajnog izdanja fudbalera četiri godine ranije u Italiji, te šampionskog posta koji je trajao 24 godine.

Podatak da se u četvrtfinale plasiralo sedam evropskih selekcija nagovještavao je prekid tradicije i konačno osvajanje titule nekog od timova sa Starog kontinenta na američkom tlu.

Ali, Brazil se nešto pitao u toj kalkulaciji. Selektor Karlos Alberto Pareira uveo je mini-revoluciju, u zadnju liniju postavio stamene štopere Marsija Santoša, Aldaira, Branka, na bokove gurnuo prodorne Kafua, Žoržinja, Leonarda, u vezi se više oslanjao na defanzivno orjentisane Dungu, Mazinja, Maura Silvu, a u napadu na dokazane Romarija i Bebeta, s tim što je tada 18-godišnji Ronaldo bio na klupi.

Ovakav Brazil imao je pobjednički gen, možda nije davao tri, četiri, pet golova po meču, ali je sa svakim rivalom izašao na kraj. Uključujući i nezgodne Italijane u završnoj bici.

Pred 94.194 duše na "Rouz Boulu" viđeno je 120 minuta opreznog fudbala i nepopularnih 0:0. Po prvi put je prvak odlučen sa "kreča", sreća je pratila Brazilce čiji adut Marsio Santoš nije bio precizan. Ali Azuri su tri puta kiksali i to Franko Barezi, Daniele Masaro i Roberto Bađo.

Bio je to znak za početak velike fešte u ritmu sambe tokom koje novi vladari planete nisu zaboravili da odaju počast već pomenutom Seni.

I dok se u Brazilu slavilo, u Kolumbiji se tugovalo. Nesrećni Eskobar zatresao je vlastitu mrežu u ključnoj utakmici drugog kola protiv SAD (1:2). Taj poraz značio je i eliminaciju sa smotre.

Pet dana nakon utakmice Eskobar je ubijen u Medeljinu. Sa dva prijatelja je bio u noćnom izlasku, po dolasku u jedan noćni klub oni su se razdvojili, a ubica je sačekao pogodak trenutak i u fudbalera ispalio šest hitaca, pi tom uzvikujući "Gol, gol, gol...".

Narednog dana Umberto Kastro Munjoz je uhapšen zbog ubistva. Prvobitno je osuđen na 43 godine robije, kazna je zatim umanjena na 26, da bi zatvor napustio 2005. godine. U javnosti se spekulisalo da je Munjoz bio žrtveno jagnje, te da je zločin počinio njegov šef Santijago Galjon, koji je navodno izgubio mnogo novca kladeći se na sporni meč. Bilo kako bilo, ubistvo je nanijelo ogromnu štetu ionako lošoj reputaciji Kolumbije.

Sa ovog turnira vrijedi istaći i suspenziju Dijega Armanda Maradone. Gaučosi su na startu razbili debitantski tim Grčke, a zatim prizemljili Nigerijce. Onda je slavni Mali zeleni pao na doping-testu i reprezentacija bez njegovog iskustva i liderskih osobina više nije bila isti tim.

Takođe, presedan se dogodio u grupi E u kojoj su Meksiko, Republika Irska, Italija i Norveška takmičenje završili sa po četiri boda. Sombrerosi su zauzeo prvo mjesto na osnovu najvećeg broja postignutih golova (3:3), a Ostvrljanima je pripala druga pozicija zbog pobjede nad Azurima (1:0), koji su takođe imali gol-razliku 2:2. Te tri ekipe otišle su u osminu finala.

Amerikanci su se pokazali kao veliki fudbalski fanovi, iako je prije šampionata bilo mnogo skepse. "Jenkiji" su hrlili na stadione i Mundijal u SAD postavio je apsolutni rekord sa 3.597.042 ljudi na tribinama, odnosno 69.174 gledalaca po utakmici! Tome su svakako doprinijeli i domaći reprezentativci, koji su pod vođstvom srpskog trenera Bore Milutinovića ispunili zacrtani plan, plasiravši se u osminu finala, gdje ih je zaustavio kasniji prvak.

Pored domaćina, podvig su ostvarile reprezentacije Švedske i Bugarske, plasmanom u polufinale u kojem su Skandinavci uzeli bronzu.

Reprezentacija Jugoslavije zbog sankcija Ujedinjenih nacija nije učestvovala u kvalifikacija za Svjetsko prvenstvo, te je tako jedna sjajna generacija, nakon Evra 1992, ostala uskraćena za još jedan nastup na velikoj sceni.

Top 10 u Sjedinjenim Državama: Brazil, Italija, Švedska, Bugarska, Njemačka, Rumunija, Holandija, Španija, Nigerija, Argentina.